Een verloren teddybeer
De schreeuw van een jongetje maakte Ingrid Groeneweg duidelijk dat zich in de tuin van haar nieuwe huis meer bevond dan alleen struikgewas. Ingrid Groeneweg verhuisde midden in de winter. Ze had daarom niet veel aandacht aan de tuin geschonken. Maar toen de lente kwam, bleek al snel hoeveel werk er te doen was. Direct grenzend aan een tuindeuren van de eetkamer was een klein terras, met daarachter een diepe, sterk verwaarloosde tuin. Het gras stond bijna een meter hoog en de tuin was overwoekerd door talloze struiken en bomen. Ingrid was met de moed der wanhoop begonnen met het maaien van het gras, toen ze plotseling een schreeuw hoorde.
Vervagend beeld
Het geluid kwam uit een overwoekerd gedeelte en Ingrid dacht dat er misschien een buur jongetje was verdwaald in het oerwoud van haar tuin. Ze keek rond, maar tot haar verbazing zag ze niemand. Ingrid was de schreeuw al snel vergeten, maar volgende dag gebeurde er iets wat nog vreemder was, Toen Ingrid het maaien hervatte, voelde ze een koude lucht stroom en plotseling viel haar blik op iemand recht voor haar , die langzaam dichterbij kwam. Het was een klein jongetje in ouderwetse kleren. Het kind was bijna in tranen. Toen Ingrid naar hem toe liep om hem te troosten, vervaagde zijn gestalte langzaam. Ingrid stond versteend van angst. Toen verzamelde ze moed en liep naar de plek waar het jongetje had gestaan.Ten val
Plotseling struikelde Ingrid en ze viel voorover. Ze ontdekte dat ze was gevallen over een stapel stenen. Gelukkige had ze alleen haar hand geschaafd. Het waren resten van een oud muurtje rond wat ooit een waterput was geweest. Een gerafeld touw hing nog aan een ijzeren pin in de put. Toen Ingrid naar beneden keek, onderscheidde ze in het donker een emmer. Ze greep het touw en trok de emmer uit de diepte. Tot haar verbijstering zat er in de emmer een oude, modderige teddybeer die er jaren geleden in moest zijn gevallen. Voorzichtig zette ze de beer bij de stenen en stortte zich weer op haar tuin. De volgende dag was de beer verdwenen het jongetje hoorde ze nooit meer